محمّد رضائی

یك سال، محرم و صفر را در ایلام بودم. بعد از مسافرت تبلیغى، روزى كه به قم برگشتم، در نزدیكى حرم از ماشین پیاده شدم و با شیخ محترمى كه قبلاً سابقه آشنایى داشتم برخورد كردم.

 ایشان چندى قبل با زحمت فراوان خانه‏اى به قیمت هفتاد، هشتاد هزار تومان تهیه كرده بود؛ به طورى كه براى تهیه آن، همه كتاب‏ها و زیور آلات همسرش را فروخته بود.

 لذا در اولین برخورد پس از احوال‏پرسى از او پرسیدم: منزل را چه كردى؟ گفت: هنوز ده، پانزده هزار تومانش مانده است كه اگر این هفته پرداخت نكنم، خانه از دستم بیرون مى‏رود.

 من یك مرتبه تصمیم گرفتم هفت هزار تومانى كه طى دو ماه تبلیغ گرفته بودم به این شیخ بدهم. پول را به او دادم و گفتم: برو كه خانه از دستت نرود.

وقتى به خانه رسیدم، حدود دویست تومان بیش‏تر نداشتم و این قضیه را به هیچ كس نگفتم. و آن شیخ هم با آقاى بهاءالدینى رابطه‏اى نداشت، ولى شیخ بسیار محترمى بود و از اطراف خراسان هم بود.

 چند روزى گذشت و آن دویست تومان هم تمام شد. همان شب آقا (آیة‏الله بهاءالدینى) را در خواب دیدم كه دو هزار تومان به من دادند؛ من هم این خواب را حمل بر این كردم كه آدم تشنه، خواب آب مى‏بیند؛ لذا به خواب ترتیب اثرى ندادم.

فرداى آن شب طبق معمول براى نماز مغرب و عشا به حسینیه آقا رفتم و در صف سوم، چهارم نشستم. بعد از نماز، آقا از روى سجاده بلند شدند و داخل اتاق رفتند و برگشتند و از پشت سر مرا صدا زدند.

وقتى برگشتم، مقدارى پول به من دادند. پول را گرفتم و به كوچه آمدم. نگاه كردم دیدم همان دو هزار تومانى است كه دیشب در خواب دیده بودم.

این اولین جرقه براى من بود و یك حالت خاصى به من دست داد. وقتى به خانه برگشتم موضوع را به خانواده گفتم. و من تا آن وقت در مورد قرض دادن به آن شیخ و بعد تمام شدن پولمان و همین طور خواب دیشب، چیزى به خانواده نگفته بودم، ولى با این اتفاق همه چیز را برایش گفتم و اضافه كردم كه: اگر امشب چیزى در خانه داریم، بخوریم؛ فعلاً به این دو هزار تومان دست نزنیم.

 با ده، پانزده قرانى كه داشتیم نان سنگكى خریدیم و آن شب را به سر بردیم. فردا شب بعد از نماز مغرب و عشا دو هزار تومان را خدمت آقا گذاشتم و عرض كردم: آقا اشتباه نكردید كه این پول را به من دادید؟ (البته بعد فهمیدم تعبیر درستى به كار نبرده‏ام). گفتم: ما احتیاجى نداریم؛ اگر هم احتیاجى باشد با صد تومان، دویست تومان رفع مى‏شود.

ایشان فرمود: فلانى ما در زندگى اشتباه زیاد داریم، ولى در پول دادن به كسى اشتباه نمى‏كنیم؛ شما كار خوبى كردید و این پول را یك نفر حواله داده بود براى تو، كه نمى‏خواهم بگویم.

آن شب آن پول خرد نشد. صبح دیدم در خانه را مى‏زنند. رفیقى داشتیم از ایلام، به نام آقاى حسینى، كه كشاورز بود، آمد و پولى به ما داد و رفت.

 هر چه تعارف كردم، داخل نیامد، گفت: عازم تهران هستم. خلاصه این كه، هر وقت نوبت به آن دو هزار تومان مى‏رسید كه خرج كنیم، پولى مى‏رسید؛ تا این كه جمهورى اسلامى برقرار شد و پول‏ها را عوض كردیم.