آقا جون تولدتون مبارك.

چشم‌هاش رو باز کرد و اطرافش رو نگاه کرد. طوری به اطرافش خیره شده بود که انگار تا حالا چیزی رو ندیده بود. چند ساعتی بود که اینجا نشسته بود، ولی همه چیز براش تازگی داشت.

پسر بچه‌ای که در حال قرآن خواندن بود، دختری که در آغوش پدرش به آرومی خوابیده بود و پیرمردی که در کمال ادب، ایستاده بود و زیارتنامه رو زمزمه می‌کرد. همه و همه براش تازگی داشت، حتی همین مردی که کنار دستش نشسته بود و مناجات می‌کرد.

حالا وقتی که صدای صلوات بلند می‌شد، ناخودآگاه سرش رو برمی‌گردوند و نگاهی به اون سمت می‌انداخت. دقیقاً نمی‌دونست چند دقیقه، یا چند ساعت هست که داره به همه چیز نگاه می‌کنه. نمی‌دونست از کی تا حالا به گنبد و بارگاه امام رضا (ع) خیره شده. انگار فراموش کرده بود که تنها خواسته‌ای که از امام داشت، همین بود. عصای سفیدی که توی دستش مونده بود رو نگاه کرد. لبخندی زد و از جاش بلند شد. فراموش نکرده بود که تا چند ساعت پیش بدون عصا نمی‌تونست قدمی برداره، و حالا این عصا روی زمین افتاده بود. رو به حرم ایستاد و با اولین قطره اشکی که جاری شد، زبان به نیایش باز کرد:

السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا(ع)

یا امام رئوف

یا شمس الشموس

می‌دونم زائر خوبی نبودم امام رضا

تبيان

                                                      غربت یوسف آل رسول

 پدرم نامه ای به امام رضا علیه السلام نوشت که متن آن این بود:

«اَلَّذینَ اِذا اَحسَنُوا أَستَبشَروُا وَ اِذا اَسائُوا اِستَغفَروُا وَ اِذا اُعطوُا شَکَروُا وَ اِذَا ابتَلَوا صَبَرُوا وَ اِذا غَضِبُوا عَفَوا»

به مناسبت ولادت با سعادت حضرت فاطمه معصومه سلام الله عليها

نامه‌هایی از امام رضا به ابن الرضا علیهماالسلام

آيت الله بهجت رحمت الله عليه

     حرم مطهر حضرت امام رضا ـ عليه السّلام ـ نعمت بزرگ و گرانقدرى است كه در اختيار ايرانى هاست، عظمتش را خدا مى داند، به حدّى كه امام جواد ـ عليه السّلام ـ مى فرمايد:

 « زِيارَةُ أَبى أَفْضَلُ مِنْ زِيارَةِ الْحُسَيْنِ ـ عليه السّلام ـ؛ لأِنَّ الْحُسَيْنَ ـ عليه  السّلام ـ يَزُورُهُ الْعامَّةُ وَ الْخاصَّةُ، وَ أَبى لايَزُورُهُ إِلاَّ الْخاصَّةُ. » زيارت پدرم [امام رضا ـ عليه  السّلام ـ] از زيارت امام حسين ـ عليه السّلام ـ افضل است، زيرا امام حسين ـ عليه السّلام ـ را عامّه و خاصّه زيارت مى كنند، ولى پدرم را جز خاصّه [شيعيان دوازده امامى] زيارت نمى كنند.

قال الرضا عليه السلام: من أراد أن يكون أعز الناس، فليتق الله في سره و علانيته‏.

كسي كه مي خواهد عزيزترين مردم باشدبايد در نهان و آشكار تقواي خدا را پيشه كند.

فقه الرضا عليه السلام ص381

حضرت آیت‏اللّه حاج شیخ حسین تقوى اشتهاردى؛ در اشتهارد، به سال 1304 ش، در یك خانواده روحانى و دوستدار اهل بیت عصمت و طهارت، دیده به جهان گشود.

حسین در آغوش پدر و مادر مهربان خود پرورش یافت و در پنج یا شش سالگى نزد پدر، تحصیل را آغاز كرد. طبق رسم آن زمان، نخست به یاد گرفتن تلاوت آیات قرآن پرداخت.

 بر اثر استعداد سرشار، به تحصیل درس فارسى، كه كتاب «معراج السعاده»، تألیف مرحوم آیت‏اللّه ملا احمد نراقى؛ بود، پرداخت. قدرى ریاضى نیز در محضر پدر آموخت. در این هنگام خواندن و نوشتن را به طور كامل فرا گرفته بود.

در دوازده سالگى به خواندن «جامع المقدمات» كه اولین كتاب درسى حوزه است، مشغول شد. شیخ حسین تقوى، همراه بعضى از دوستان، دروس سطح مانند: «لمعه» و «قوانین» را نزد پدر فرا گرفت و در كنار درس، براى تأمین زندگى به كار و كسب نیز اشتغال داشت.

مرحوم حضرت آیت‏اللّه تقوى عبادت و بندگى خدا را بر همه چیز ترجیح مى داد و دائما در حال ذكر و راز و نیاز با معبود خویش بود.

هیچگاه نماز اول وقت را ترك نمى كرد و همواره نیم ساعت قبل از سپیده سحر جهت تهجّد و نماز شب بیدار مى شد. در حوادث و مسائل ، رضاى خدا را معیار گزینش قرار مى داد و در بیان احكام و مسایل شرعى ، جدى و قاطع بود؛

مودّت و ارتباط با خاندان رسالت، از ویژگى هاى دیگر او است و او مى دانست كه روح تشیّع راستین، پذیرفتن امامت و بر قرارى رابطه اعتقادى و عملى با اهل‏بیت (ع) است. او این ارتباط را در سطح عالى داشت.

با این كه ذكر مصیبت امام حسین (ع) و سایر اهل بیت را كوتاه مى خواند ، ولى معمولاً آمیخته با گریه مى خواند و نام مبارك امامان (ع) را با احترام خاصى مى برد؛ به سادات احترام مى‏كرد و با وجود پادرد ، دو زانو در برابرشان مى‏نشست .